Hallormsstaðaskóli og Etwinning

 

Á síðasta hausti var ég svo heppin að vera valin úr hópi margra umsækjenda um að fá að fara til Bonn á tveggja daga Etwinning workshop eða vinnustofu. Ég undirrituð og Dögg Lára Sigurgeirsdóttir kennari í Langholtsskóla fórum þangað  saman  ásamt Guðmundi  Inga Markússyni ,,Etwinning -stjóra“  Íslands.  Ekki ætla ég hér að fjölyrða um annars gott ferðalag í afbragðsgóðum félagsskap þeirra en er komið var á áfangastað var ljóst að ekki var í kot vísað því aðbúnaður allur, undirbúningur og síðar framkvæmd var afar góður. Þar voru svo samankomnir um 250 kátir og hressir kennarar  víðsvegar að úr Evrópu sem gaman var að hitta.

Yfirskrift vinnustofunnar fól í sér að kynna okkur helstu markmið með Etwinning og kenna leiðir sem fara mætti á til að ná þeim. Markmið þessi fela í sér að efla samskipti milli nemenda í Evrópulöndum, í leik og starfi, í námi og tómstundum. Annað er að kennarar stofni til Etwinning verkefna sem auðvelt er að gera og ekki sakar að það er ókeypis og þægilegt. Þriðja að kennarar og nemendur geti nýtt sér algenga og aðgengilega tækni nútímans til samskipta.  Undirtónn alls þessa er svo óskráð auðvitað göfugt yfirmarkmið sem er að vera ein þeirra leiða sem fara má til þess að stuðla að vináttu, samvinnu og friði milli einstaklinga og þjóða í Evrópu.

Okkur var fyrst og fremst kennt á Etwinning gáttina sem er lokuð öðrum en innskráðum þátttakendum, kennarar skrá sig sjálfir og sjá síðan um að veita nemendum sínum aðgang. Fyrirlestrar voru haldnir um menningarlegan mun þjóða á milli, svosem að það sem þykir kurteisi á einum stað getur verið argasti dónaskapur á öðrum. Við fengum kynningu á gerð og upphleðslu hljóðskráa, kvikmyndaskráa og hvernig þeim má koma á netið,  leiðir til samskipta  í gegnum e-mail, hið góðkunna samskiptaforrit Skype , hið minna þekkta DimDim, ofl.

Á einum fyrirlestrinum kynntist ég henni Virgíniu, kennara frá Portúgal sem er kunnug bæði Etwinning- og Comeníusarverkefnum. Hún bauð mér að taka þátt í litlu Etwinning verkefni sem hún kallaði „Christmas is coming“  og þáði ég það. Til stóð að um 13 skólar um alla Evrópu tækju þátt en raunin varð nú upp og ofan. Fimm til sex skólar unnu að verkefninu og var Hallormsstaðaskóli, þó ég segi sjálf frá - merkilegt nokk einna mikilvirkastur.  Nemendur mínir voru enda mjög stoltir þegar skrifstofa Etwinning sendi skólanum okkar  vefmyndavél sem viðurkenningu fyrir þátttöku í Etwinning verkefninu.

 Það gengur á ýmsu fyrir jólin - víðar en á Íslandi! Hér í Hallormsstaðaskóla  unnu nemendur mínir í 6. og 7.bekk  af miklum áhuga. Þau kynntu sjálf sig, land og þjóð, sögðu frá jólasiðum, jólasveinunum og Grýlu, mat, drykk, sömdu sögur og sendu jólakort. Ávinningurinn var heilmikill fyrir okkur öll. Jólaþema hópsins var þannig unnið með öðrum hætti en áður, alveg nýtt sjónarhorn fundið  því nú skyldi öðrum þjóðum kennt um Ísland. Desember var því algerlega undirlagður af skemmtilegum verkefnum. Nemendur mínir voru mjög áhugasamir og alvörugefnir um allt það sem barst frá hinum þátttöku  þjóðunum. Undarlegast fannst þeim að fólk um alla Evrópu væri að borða fisk í jólamatinn! Þá væri nú eitthvað annað hér-  ilmandi hangikjet í öllum húsum.

Þau  gerðu einlægar tilraunir til að semja texta á ensku – því loksins var einhver útlendingur að lesa það sem þau skrifuðu! Vissulega fengu þau hjálp frá mér – og kannski heldur mikla, en auðvitað var þetta um leið fyrsta verkefni mitt af þessum toga. Krakkarnir lærðu að leita á vefnum, sækja skrár og vista, fella saman skrár, lærðu að sumt er háð höfundarrétti, lærðu mjög vel á PP forritið og Word, dýpkuðu tækniþekkingu sína, fundu lausnir við að tengja tól og tæki innanhúss, kynntust Skype, lásu sig til um jólasiði og jólafjölskylduna okkar góðu ásamt andstyggðar húsdýrinu þeirra – jólakettinum, og komu á framfæri með fjölbreyttum og skemmtilegum hætti svo endalaust mætti telja. Okkur vantaði helst  stuðning við  kvikmynda og hljóðskrárgerð en ætlum að finna leiðir til þess á næstunni og beita þeim í næsta verkefni.  

 

Að fenginni reynslu finnst mér sjálfsagt að hvetja kennara til þess að prófa að vinna svona millilanda verkefni. Það er auðvelt og ódýrt – engin skriffinska og vesen. Það er allt í senn gefandi og krefjandi, forvitnilegt og fróðlegt, og ekki síst  bráðskemmtileg viðbót í kennsluaðferðaflóruna. Etwinning er leið  til að kynnast nýju fólki sem taka má saman höndum við, fólki  með góðar og frjóar hugmyndir. Etwinning er ætlað að vera bara skemmtileg eins og sagt er.

Það sem mestu máli skiptir eru svo auðvitað nemendur. Þarna geta þau eignast kunningja og jafnvel vini, skipst á skoðunum og upplýsingum. Ekki skyldi svo gleyma því að börn nútímans hafa mikinn áhuga fyrir tækjum og tólum og Etwinning verkefni eru upplögð til þess að beina þeim áhuga í verðugan og skapandi farveg.   

 

Íris Randversdóttir kennari á Hallormsstað